Jest to zarówno rodzina, jak i rząd ptaków, które wyodrębnione zostały z podgromady ptaków nowoczesnych Neornithes. Występują one na terenach, gdzie są wody śródlądowe stojące, rzadziej przy wolno płynących rzekach. Znaleźć je można praktycznie na całym świecie, pomijając oczywiście najwyższe szerokości geograficzne. Niektóre gatunki są endemiczne, a inne po prostu szeroko rozpowszechnione. Przede wszystkim charakteryzują się one doskonałym wprost przystosowaniem do pływania i nurkowania, mają łapy wyciągnięte skośnie do góry, na palcach mają płatkowate rozszerzenia, pazury są jak spłaszczone paznokcie, nogi przesunięte ku tyłowi, ogon szczątkowy z giętkimi sterówkami, szyja długa i wyraźna, upierzenie gęste i natłuszczone dla szczelności przed wodą, a także dla izolacji termicznej, skrzydła małe i szerokie, brak wyraźnego dymorfizmu płciowego i wiele innych. Upierzenie pod koniec lata jest całkowite, a wczesną wiosną, tylko częściowe. Pisklęta są zagniazdownikami. Wśród tej bogatej rodziny wyróżnia się takie gatunki, jak: perkozki, perkozy grubodzioby i gwatemalski, wielki, rogaty i wiele innych.
Perkozy jest to rodzina z podgromady ptaków nowoczesnych Neornithes. Obejmuje gatunek zamieszkujący wody śródlądowe, rzadziej wolno płynące rzeki. Występują prawie na całym świecie. Ptaki te mają cechy takie jak doskonałe przystosowanie do pływania i nurkowania z dużą prędkością, na palcach znajdują się płatkowate rozszerzenia, fałdy odchodzą z każdego palca i łączą się tylko u podstawy, pazury mają wygląd spłaszczonych paznokci, nogi przesunięte ku tyłowi, ogon szczątkowy z giętkimi sterówkami, długa szyja, upierzenie gęste i silnie natłuszczone, całkowite pierzenie pod koniec lata, skrzydła małe i szerokie, szata godowa różni się od spoczynkowej, pływające gniazda z roślin wodnych a jaja białe, pisklęta są zagniazdownikami często widywane na grzbiecie matki lub ojca. W żołądkach znajdują się kłębki puchu. Są rodzaje perkozek, perkozek australijski, białosmugi, długodzioby, białoskrzydły, grubodzioby, gwatemalski, białoczuby, krótkoskrzydły, sędziwy, maoryski, olbrzymi, rdzawoszyi, dwuczuby, rogaty, zausznik, kolumbijski, złotoczuby, Taczanowskiego, argentyński, wielki, żółtodzioby.
Argentyński
Z łacińskiego Podiceps galardoi. Jest to ptak średniej wielkości. Osiąga około trzydzieści cztery centymetry długości. Ma czarno-białe upierzenie. Został odkryty w Laguna de Las Escarchados blisko Calafate w Santa Cruz w południowej Argentynie. Potem zostały też odkryte w Chile. Jest to ptak o wyjątkowych zwyczajach lęgowych. Gniazdują kolonialnie, wysiadują dwa jaja, gniazda są całkowicie odkryte na pływających roślinach wodnych. Ptaki te żywią się makroplanktonem i ślimakami. Szacuje się, że jest ich od trzech do pięciu tysięcy.
Dwuczuby
Z łacińskiego jest to Podiceps cristatus. To ptak średniej wielkości, wędrowny, wodny, należący do rodziny perkozów. Zamieszkuje on większość Europy i Azji Środkowej, a także w południowej i środkowej Afryce. Niektóre osobniki są izolowane w Australii i Nowej Zelandii. W przypadku europejskich osobników, to zimują one w Europie Zachodniej i w basenie Morza Śródziemnego. Pojedyncze osobniki znajdują się też w Polsce. Przelotów dokonują w marcu/kwietniu oraz w sierpniu do grudnia. Osiągają około pięćdziesiąt centymetrów długości i do półtora kilograma masy. Wierzch ich ciała jest ciemnobrązowy, boki brązowo-rdzawe, a pierś biała.
Olbrzymi
Jest to ptak zamieszkujący południową część Ameryki Południowej. Jest tam szeroko rozpowszechniony. Jest też jednocześnie największym gatunkiem perkoza w ogóle na świecie. Swoją masą porównywany jest do kormorana lub gęsi. Osiąga też około osiemdziesiąt centymetrów długości i waży prawie dwa kilogramy. Zazwyczaj wybiera otwarte akweny, jak jeziora o niezbyt głębokiej wodzie czy spokojne rzeki, które otoczone są lasami. Mają one rdzawą szyję i pierś, co przechodzi w czarny na grzbiecie i biały pas na brzuchu. Głowa jest szara, a oczy rudo-brązowe.
Sędziwy
Po raz pierwszy został on opisany w 1827 roku. Jest szeroko rozpowszechniony. Preferuje duże i otwarte akweny na terenie prawie całej Australii. Zamieszkuje również Tasmanię, a widziany był również w liczbie pojedynczych osobników na terenie Nowej Zelandii. Ocenia się, że perkoz sędziwy liczy około pięćset tysięcy osobników. Żywi się drobnymi stawonogami. Lęgi najczęściej odbywają się raz w roku. W gnieździe jest najczęściej od trzech do pięciu jaj. Lęgi sięgają około czterystu gniazd. Z łacińskiego nazwa gatunku to Poliocephalus poliocephalus.
Złotoczuby
Został po raz pierwszy opisany w 1826 roku. Znajduje się on głównie w Ameryce Południowej na terenach od górzystych Andów po południowe krańce Patagonii. Przede wszystkim zasiedla jeziora porośnięte trzcinami, które wprost obfitują w makrozooplankton. Lubi też płytkie jeziora, lekko alkaiczne lub słone. Jego biologia jest mało poznana. Gniazduje tylko raz w roku. Zazwyczaj w gniazdach są dwa jaja. Wyróżnia się dwa gatunki perkoza złotoczubego, a mianowicie: perkoz złotoczuby i srebrnoczuby. Zagrożeniem dla nich może być osuszanie terenów.
Krótkoskrzydły
Z łacińskiego jest to Rollandia microptera. Jest to ptak nielotny z rodziny perkozów. Zamieszkuje jeziora Arapa i Umayo w południowo-wschodniej części Peru, a także na terenach jeziora Titicaca w Boliwii. Nieznana jest dokładna liczba osobników z tego gatunku, ale szacuje się na około dwa do dziesięciu tysięcy. W gniazdach tego gatunku najczęściej są dwa jaja, w ciągu roku mogą gniazdować więcej niż jeden raz, co je wyróżnia wśród pozostałych gatunków perkozów. Uznawany jest za gatunek zagrożony wyginięciem.